Opis:

Hegelu je bila nužna filozofija kao refleksija refleksije, koja producira bitak, prividno osebičan, bitak postavljen van refleksije, da bi riješio »svoj« već u mladosti postavljen problem »rastrganosti« i »podvojenosti« svijeta, problem odnosa religije (»unutrašnjosti«) i društva (vanjskog »pozitiviteta«), koji, svaki za sebe uzeti, ne mogu realizirati jedinstvo života na koje jedinstvo kao na cjelinu smjeraju, upućeni su, još manje to mogu učvršćeni u svojoj osebičnosti i u svom paralelizmu. Samo filozofija, dakle instancija iznad religije kao intimiteta i iznad sfere društveno-historijske kao pozitiviteta, samo filozofija kao znanost s onu stranu subjekta i objekta, kao apsolutna znanost apsoluta, tj. apsolutne ideje u pojmu unutrašnje reflektiranom u svojoj općosti, posebnosti i pojedinačnosti, kojeg je moment osebični bitak jednako kao i zasebični intimitet religiozne predodžbe, samo filozofija nalazi sama sobom, u svojoj postavci kao sustav, sistem, kao krug svih mogućih parcijalnih krugova, intendiranu raščlanjenu konkretnost života, do koje je Hegelu stalo.